Een lieveheersbeestje is een kwetsbaar diertje dat voorzichtig behandeld moet worden. Maar het is ook onvoorspelbaar en neemt nooit de makkelijkste weg.  We kennen allemaal wel de rode met zwart gestipte lieveheersbeestje, maar ze zijn er in allerlei kleuren en stippen. Net als mensen eigenlijk.

Als coach bij kanker, positiviteitscoach en als ambulant hulpverlener begeleid ik allemaal metaforische lieveheersbeestjes. Kwetsbaar en onvoorspelbaar, maar allemaal op zoek binnen hun innerlijke chaos, naar rust en zichzelf. Deze lieveheersbeestjes zijn mensen; in mijn geval voornamelijk vrouwen, met hun verhaal waarbij het anders gaat dan verwacht, geplant, gehoopt….

En toch betekent die kwetsbaarheid en onvoorspelbaarheid niet  dat ze voorzichtig behandeld moeten worden. Pamperen of ontzien worden daar zijn ze vaak allergisch voor. Ze willen gezien en gehoord worden om wie ze zijn!

Rode draad

De rode draad binnen deze drie is voor mij heel duidelijk. De rode draad is de overeenkomst, een soort overkoepelende paraplu. De krachtige mens, die dankzij hun situatie of ziekte even niet meer krachtig is. Die hun eigen mogelijkheden niet meer zien, die zichzelf zijn kwijt geraakt; zich kwetsbaar voelt.

Kwetsbaarheid, angst, gemis aan zelfvertrouwen zijn wat overeenkomsten waar ze bijna allemaal tegenaan lopen, maar ook plezier, gezonde zelfspot, tranen over de wangen en pijn in de buik van het lachen. Overgave aan alle emoties en leren de grenzen ervan aan te voelen en aan te geven. En dat is nu juist waar zij volop tegen aan lopen.

In die rode draad, zit ook mijn verhaal. Binnen alle drie liggen lijntjes van mijn verhaal naar hen. Ik weet hoe het kan zijn, hoe het kan voelen. Hoe je de kracht van jezelf kwijt kan raken of zelfs nog moet vinden. Het was niet een makkelijk pad en heel eerlijk zal er altijd weer een hobbeltje zijn. Mijn pad en verhaal is natuurlijk anders dan die van een ander, maar ik weet dat er ook veel overeenkomsten zijn.

Puzzelstukjes

Je hebt vast wel eens een puzzel gemaakt. We beginnen vaak met de rand, die is nog redelijk eenvoudig te leggen. Dit is voor mij de mens waar ik naar kijk. Het binnenste van de puzzel is vaak moeilijk, soms kom je een deel tegen waar je moeiteloos de stukjes kunt aanleggen. Maar er zijn grote stukken, waarvan de puzzelstukjes op elkaar lijken en het bijna niet lijkt te lukken. Dit is hoe ik naar ons binnenste kijk. Je weet dat als je niet door puzzelt, de puzzel voor altijd gaten zal hebben. Als je doorgaat, en steeds weer een stukje kan aanleggen is op een bepaald moment de puzzel compleet. Dat kost soms tijd, moeite, frustratie. Maar als je puzzel dan eindelijk af is, voel je je voldaan. Net als bij de mens, de innerlijk chaos is even uitgepuzzeld, je hebt jezelf beter leren kennen, maar wat dan? Hoe krijg je de puzzel weer uit elkaar, zonder uit elkaar te vallen? Hoe pak je het aan, hoe ga je verder? Als je helderder hebt hoe het bij jou werkt, kan je de volgende stap zetten.

En die volgende stap is binnen coaching of ambulante hulpverlening heel verschillend. Want als ik ze dan heb mogen helpen, begeleiden of coachen naar hun kracht, naar zichzelf, oftewel naar een complete puzzel; dan is het doel in grote lijnen vaak hetzelfde, maar in de uitkomst zitten enorme verschillen. Het gaat om acceptatie, overleven, vertrouwen hebben, zelfredzaamheid, kwaliteit van leven, voldoening, nieuwe mogelijkheden zien, welbevinden, positief in het leven staan, genieten van het nu, kijken naar de toekomst; hoelang die toekomst ook mag zijn. De volgende stap zetten is een nieuwe puzzel op zich.

Maar wat als de puzzel nooit af komt? Dit komt misschien nog wel vaker voor dan je voor kan stellen. Een mens is zo mysterieus, zo uniek en ook vindingrijk. Ook met ‘gaten’ kan je een nieuwe puzzel maken. Zij hoeven geen belemmering te zijn om een nieuwe stap te zetten.