Ik was vroeger wat onduidelijk in het verkeer. Dat begon al tijdens mijn rijlessen; richting uit naar rechts en doodleuk links afslaan. Gelukkig niet tijdens mijn examen, maar mijn rijinstructrice was not-amused. Maar ja, ze zeggen dat dit een vrouweneigenschap is, dus eigenlijk kan ik er ook niets aan doen! Ik woonde in een Gelders dorp waar je niet zomaar binnen een uur (zolang duurde mijn rijles) heen en terug naar de snelweg reed, dus jarenlang met zweet in mijn handjes gereden als ik de snelweg op moest.
Keeskees; mijn NBV
De weg vinden is voor een iemand die totaal geen richtingsgevoel heeft (en daarin ook niet haar best voor doet) ook een drama. Het doel waar ik naar toe moest deed mij niets, maakte mij vooral druk over de weg vinden. Wat een geweldige uitvinding; mijn nieuwe beste vriend Keeskees is nu altijd bij mij! Het geeft mij het nodige vertrouwen dat ik op de plaats van bestemming kom en ik tour nu rustig het hele land door, want bij nood heb ik ook nog altijd mijn mobiel!
Helaas werkt Keeskees in het buitenland wat minder goed. Op een zomervakantie in Frankrijk net voordat wij bij onze eindbestemming kwamen, dacht hij een tussendoorroute gevonden te hebben. Daar reden we dan op een landweggetje waar nauwelijks één auto kon rijden en wat komt ons tegemoet; een enorme combine (maaidorser)! Dus wij aan de kant en balen; zitten we vast in zachte berm. Wij zwaaien naar de chauffeur met daarbij als doel, dat hij ons er even uit kan trekken. Maar die Franse meneer dacht waarschijnlijk; goh wat een aardige Nederlanders, en zwaait terug maar rijdt doodgemoedereerd door. Gelukkig viel het mee en kwamen wij er zelf ook weer uit. Kwamen we na lang slingertje slangetje rijden ±1 km verder op dezelfde weg weer terug….
STOPbord en dan?
In het dagelijkse leven gaat het soms net zo. Je gaat dan eens linksaf en dan eens rechtsaf. En dan heb je opeens een doodlopende weg! Keren gaat niet, dan maar achteruit terug. Waar moet je dan heen? Waar is Keeskees als je hem nodig hebt, maar Keeskees weet alleen digitaal jou de weg te wijzen. Mentale en menselijke keuzes daar heeft hij niets mee. Het is dan ook niet vreemd dat we soms de weg kwijtraken, van de route afwijken die we juist zo goed hadden uitgetekend. Dat kan door tegenslag zijn, onverwachte mogelijkheden of keuzes die je moest maken. Het kan je ook gewoon overkomen, zonder dat je het in de gaten had. Opeens sta je daar voor een groot STOPbord of voor een enorme kruising!
En net als wij toen in Frankrijk denk je dat andere mensen je wel helpen, maar andere mensen hebben niet altijd door dat je hulp nodig hebt. Dat kan omdat zij het zelf te druk hebben met zichzelf, of omdat jouw roep of gebaar om hulp niet duidelijk is. “Nee hoor, het gaat wel. Ik heb het zelf gedaan dus moet ik het ook zelf oplossen”. Een ander ‘leest’ hier niet uit; negeer mijn woorden en help mij! Sta jij voor die keuze? Of heb je die keuze even uitgesteld, omdat je het overzicht niet meer hebt? Ben je erbij gaan zitten toen je het STOPbord tegen kwam? Stap op iemand af en vraag of diegene met jou wil meedenken. Samen kom je op meer mogelijkheden.
Je hoeft het niet alleen te doen.
Heb je niemand waar je mee kan of wilt praten of wil je liever met een objectiever persoon praten? Neem dan contact met mij op; als coach (en mens) kan ik goed luisteren en ben ik objectief. Ik kan behalve persoonlijke gesprekken ook via e-coaching (emailcontact) met jou in gesprek. De weg vinden in het verkeer was zeker niet mijn beste kant, daarvoor vraag ik hulp. In persoonlijke wegen ben ik toch meer een Keeskees, zodat jij samen met mij de juiste weg weer kan volgen.