Voor de onbekende Nederlander
In 2021 verloren wij veel bekende Nederlanders, onder andere aan kanker. Een paar namen die jullie waarschijnlijk wel kennen zijn Jeroen van Merwijk, Bibian Mentel en Ruud ten Wolde.
Dat wij op die momenten even stilstaan bij dit verlies, de rouw, de kanker is normaal. Het wordt op het nieuws en sociale media volop gedeeld en iedereen kan zijn of haar medeleven, op welke manier dan ook, betuigen.
Maar in hun schaduw staan zoveel anderen. Zoveel vrouwen en mannen die geen sportieve prestaties hebben geleverd, die geen boek of liedjes hebben geschreven, maar waarvoor het leven een persoonlijke prestatie was. Deze onbekende vrouwen en mannen betekenden op hun eigen wijze zoveel voor de mensen om hun heen. Die impact is voor hen, als nabestaande, nog steeds voelbaar en merkbaar; het leeft in henzelf voort. Alleen zij kregen deze onbekende Nederlanders minimaal een berichtje in de krant, misschien nog een mooie erehaag bij hun afscheid. En dat is goed, maar ik wil hen toch een beetje uit die schaduw halen.
Deze mensen hebben gevochten op hun eigen manier. Nu weet ik dat een aantal lezers het woord ‘vechten’ in deze context vreselijk vinden. Je kan tégen iets te vechten, maar je kan ook vóór iets vechten. Dat vechten was verschillend; agressief, passief, vermijdend, ontkennend, er vol in gaan. Voor naasten niet altijd te begrijpen, maar hopelijk wel vol begrip. Want hoe zou jij reageren als jij in hun schoenen zou staan, je weet het gewoonweg niet. Vaak hebben ook veel naasten gewenst; als hun kind of partner te horen had gekregen dat zij ongeneeslijk ziek waren, dat zij de ziekte over konden nemen.
Stukje bij beetje zagen ze hun geliefde, hun prachtige kind, hun sterke moeder of vader of beste vriend het verliezen van de kanker. Steeds weer een stuk moeten inleveren, minder energie over houden, op het laatst was ademhalen al bijna te veel. En waar er dus keihard gevochten werd door ieder op zijn of haar eigen manier, werd ook door de omgeving keihard gevochten tegen emoties, om te moeten loslaten, om te verliezen, om nooit meer terug te krijgen, om voor altijd te moeten missen.
Kanker is een willekeurige ziekte, er wordt niet gekeken naar gezondheid, leeftijd, geslacht of je gelukkig bent of toch al klaar was met het leven. Het kijkt niet of je bekend of onbekend bent, of je veel geld hebt of niet. Het is een kl*te ziekte, die oneerlijk en onrechtvaardig is. Met een enorme nasleep voor iedereen. Het gemis is namelijk enorm. Of je nu een bekende Nederlander of een onbekende Nederlander was, de nabestaanden hebben allemaal hetzelfde gemis en verdriet.
Ogen spraken krachtig
Handen gaven rust
Woorden waren eerlijk
Een hart vol levenslust
Maar die allermooiste sterren
Ook die moeten soms gaan
Te groot voor dit leven
Door naar een nieuw bestaan
(lief leven)
Het is misschien een mooie gedachte dat ze over onze schouders meekijken, vanaf een megawolk.
Coach en toegepast Psycholoog
Miranda Kalksma
Ik vond het altijd al vreemd dat we massaal verdrietig kunnen zijn als een bekende Nederlander of buitenlander. Mensen die wij eigenlijk helemaal niet kennen, alleen van hun prestaties of werkzaamheden, behandelen we alsof het familie of vrienden waren. Aan de andere kant begrijp ik het ook wel. We associëren onszelf of met een prestatie, een lied, een levensverhaal en dat voelt bekend. Het verheerlijken in namen voor stadions, straten etc. dat lijkt echter alleen maar weggelegd voor die bekenden.
Maar als in dezelfde periode iemand overlijdt, iemand die niet ‘bekend’ is in heel Nederland, krijgt deze persoon niet die aandacht die ook zij verdienen. En misschien willen zij dat ook niet, maar toch wil ik deze blog als eerbetoon aan hen opdragen. Je wordt gemist!
