Heerlijk die vakantie. Dit keer op het zeer warme Kreta onze gezinsvakantie gevierd. Daar waar ik thuis in Nederland zwetend de dag doorkom met 25°C, houd ik het hier makkelijk vol met 30°C. Direct aan zee, een mooi appartement, de douche is luxer dan bij ons thuis (mmm, misschien dan toch eindelijk een make-over in de badkamer…). 14 dagen genieten, relaxen, bijpraten, beetje sightseeën; met andere woorden niets moet alles mag!
Het dagelijkse leven haalt je weer in
Maar zoals aan alle leuke dingen, komt ook hier een einde aan onze super vakantie. Eenmaal thuis zijn wij nog wel vrij, maar al snel merk je dat het dagelijkse leven je weer inhaalt. Het begint met kleine dingen, zoals de was, schoonmaken, weer verzinnen wat je wilt gaan eten. De ‘regels’ van de vakantie, werken thuis anders en zitten soms zelfs tegen.
En voor je het weet zijn die laatste vakantiedagen weer voorbij, zit je alweer in een redelijke werkmodus en komt het harde leven weer keihard binnenvallen. Een bericht dat de collega van je man is overleden. De man van mijn cliënt heeft gehoord dat ondanks alle behandelingen, er niets meer voor hem gedaan kan worden. De wereld die elke dag een beetje bedreigender lijkt te worden, waarin zelfs een bezoekje aan de supermarkt je fataal kan worden. Een buurtapp die zorgt voor stress en onrust in de wijk, waardoor iedere onbekende met argus ogen wordt bekeken en op de foto wordt gezet.
Het gevaar loert overal
Het lijkt erop dat het gevaar overal zit, om ons heen, maar het zit vooral in ons zelf. Wij maken ons zelf helemaal dol met alle negatieve berichten. Zelfs op mooie, schattige of lieve onderwerpen wordt gespuwd met negativiteit en rare reacties. Wat vervolgens weer de aanleiding geeft om een heftige, onaangename discussies met elkaar aan te gaan. Waar volkomen onbekenden (ga ik even vanuit) elkaar uitschelden, bedreigen etc. Het zorgt voor plaatsvervangende schaamte, onrust en vooral zal ik nooit reageren op dit soort berichten.
Dit betekent niet dat ik geen slecht nieuws wil horen of zien, ik sluit zeker niet mijn ogen en oren ervoor. Verre van dat, ik wil weten wat er gebeurd in de wereld. Om te anticiperen, alert te zijn en ja ook om mee te kunnen praten; op een volwassen manier met anderen. Ik wil het weten om ervan te leren. Om dingen te kunnen uitleggen aan mijn kinderen, die vanuit hun onschuld en ook nog naïviteit hele mooie vragen stellen. Om ze voor te bereiden op de koude, harde wereld die zij ooit eens alleen moeten gaan ontdekken. Maar ondanks die nare, vervelende en soms ook onbegrijpelijk nieuws blijf ik ook kijken naar het goede van mijn leven, van ons samen, van wat de toekomst nog allemaal voor ons kan betekenen.
Adempauze en weer door
Perspectief, veiligheid en kracht dat is wat ons drijft. De vakantie was misschien een uiterste en is fijn voor een paar weken. Een adempauze om daarna weer diep adem te halen en weer mee te lopen in het leven, maar dan op jouw manier.
[/three_fifth][one_fifth_last][/one_fifth_last]