Hoe gaat het met je?
Het is misschien wel de meest gestelde vraag die we elkaar stellen. ‘Hoe gaat het met je?’ Als het goed met je gaat, is het eenvoudig en zeg je dat. Je stelt de vraag terug en ontvangt waarschijnlijk het zelfde antwoord.
Maar wat als het niet goed met je gaat en de vraag hard binnenkomt? Zeg je de waarheid? Vertel je dat je je slecht voelt, ziek bent of dat je ergens last van hebt?
Uit mijn eigen ervaring weet ik dat de vraag: 'hoe gaat het met je?' vaak een beleefdheidsvraag is. Als je er serieus op in gaat, zie je de mensen schrikken en soms proberen ze zo snel mogelijk van je af te zijn. Dit merk je omdat ze om zich heen beginnen te kijken, hun horloges checken of je onderbreken, want ze hebben zo weinig tijd. Of ze beginnen over hun eigen sores of bekenden waar het nog erger mee is, omdat ze simpelweg niet weten wat ze moeten zeggen of doen. Voelt als een beetje sociaal onhandig. Het geeft mij altijd een beetje een kater-gevoel, ondanks dat ik weet dat ze dit niet expres doen.
Maar soms zitten er ook pareltjes tussen, degene die oprecht vragen hoe het met je gaat. Die doorvragen als je met een vaag antwoord komt. Die met je meeleven zonder medelijden en niet de overtreffende trap inzetten, want zij weten dat jij dit even nodig hebt. Je merkt het aan de houding, open blik en de tijd die ze voor je nemen. Waardoor jij ook aandacht aan hen wilt besteden, want het voelt zo goed om even echt een gesprek te hebben. Naderhand voel je je misschien wel wat leeg en had je misschien die emotie niet willen laten zien, maar geeft het ook even een goed gevoel.
Wat maakt het dat zoveel mensen wel uit beleefdheid de vraag stellen, maar eigenlijk niet op het antwoord zitten te wachten. Is het desinteresse? Is het omdat het van je verwacht wordt? Is het onmacht omdat je niet weet wat je moet zeggen? Wat het ook is, mocht je niet open (kunnen, willen) staan voor het antwoord van de ander, stel dan simpelweg de vraag niet! Groet de ander en loop door. Of praat over ditjes en datjes, het weer is namelijk ook een onderwerp waar we niet genoeg van kunnen krijgen...
Wat maakt het dat zoveel mensen wel uit beleefdheid de vraag stellen, maar eigenlijk niet op het antwoord zitten te wachten. Is het desinteresse? Is het omdat het van je verwacht wordt? Is het onmacht omdat je niet weet wat je moet zeggen? Wat het ook is, mocht je niet open (kunnen, willen) staan voor het antwoord van de ander, stel dan simpelweg de vraag niet! Groet de ander en loop door. Of praat over ditjes en datjes, het weer is namelijk ook een onderwerp waar we niet genoeg van kunnen krijgen...
Laten we eens een stukje bewustwording creëren. Stel jij je eens voor dat jou de vraag gesteld wordt. "Hoe gaat het met je?". Het ligt natuurlijk heel veel aan de situatie waarin jij op dat moment zit, hoe jij reageert. Heb je net iets moois, leuks, ontroerends meegemaakt, zal je de vraag waarschijnlijk met enthousiasme beantwoorden. Maar zit jij net in een nare periode van je leven, om welke reden dan ook, hoe beantwoord je de vraag dan? Ontwijkend, afwijzend of sociaal gewenst? Had je achteraf anders willen reageren? Wilde je wel maar was de situatie (midden in de supermarkt) niet de juiste plek? En hoe had je dat willen aanpakken? Als je stilstaat bij je eigen reactie, weet je ongeveer hoe het ook werkt bij anderen. Want ondanks dat wij allen uniek zijn, zijn wij ook mens en is aandacht krijgen bijna een eerste behoefte.
Maar ik hoop vooral dat we weer met alle oprechtheid aan elkaar durven te vragen hoe het gaat. Dat we door de goed heen willen prikken, zeker als je weet wat er speelt bij de ander. Of stel de vraag anders en geef aan dat je het een en ander al hebt gehoord en dat je nog niet de kans hebt gehad om er met haar of hemzelf er over te hebben. Wees geïnteresseerd, maar let ook op signalen als je interesse niet gewenst is. Pak het in dat geval niet op als afwijzing, want dat is niet persoonlijk. Voor de ander kan het moment niet juist zijn of de plek. Of ze willen gewoonweg er niet over praten, accepteer en respecteer dat. Het feit dat je oprecht hebt gevraagd hoe het met ze gaat wordt altijd gewaardeerd (ook al laten we dat niet altijd zien....)!
Miranda Kalksma
Eerlijk gezegd stel ik ook wel eens de vraag ‘Hoe gaat het met je?’ met de verwachting een sociale gewenste antwoord te krijgen. En hoewel ik soms verrast wordt door de eerlijkheid van de ander, probeer ik echt de tijd te nemen om te luisteren naar zijn of haar verhaal.
Als ik geen tijd heb (hoe arrogant dat ook klinkt), omdat ik snel tussen alles door even wat spullen moet halen voor het avondeten, zal ik mij vooral zo onzichtbaar mogelijk bewegen. Hier en daar een handje. Want als ik de vraag stel, moet ik daar ook de tijd voor nemen.
