Ik ben niet zo’n prater!

“Ik ben niet zo’n prater”, zei ik laatst op een feestje tegen iemand. Haar reactie was verbazing; “nou dan heb je het verkeerde beroep gekozen, want jij moet toch heel veel praten?”. Ik vertelde haar dat ik als coach vooral luister, dat dit luisteren juist mijn kracht is. Later denk ik nog eens na over haar opmerking of het klopt voor mij wat ik haar vertelde en ja het klopt. Ik luister naar de verhalen, ik luister naar de emotie, ik luister naar wat er niet gezegd wordt, maar in combinatie met wat ik zie, wel hoor. Natuurlijk praat ik wel, ik stel vragen, vraag of ik het heb begrepen, of het klopt wat ik hoor en zie. Ik prikkel, pak steeds die figuurlijke spiegel en houd die voor.

Als coach luister, kijk, voel en hoor ik vooral en praten is de taak van degene die voor mij zit. En aangezien ik best goed ben in analyseren, onderzoeken en de vinger op de zere plek te leggen (met liefde hoor!), zorg ik dat de ander ook mag en kan blijven praten. Met als resultaat duidelijkheid, acceptatie, een doel of actie.

Emotioneel hoopje mens

Op hetzelfde feestje vroeg iemand zich af of ik niet alle verhalen mee naar huis zou nemen; mijn werk zou toch loodzwaar moeten zijn? Deze vraag krijg ik vaak. Nu ben ik van nature iemand die snel geraakt kan zijn en ik schaam mij daar niet voor. Ik ben soms zeg maar een emotioneel hoopje mens. Als ik zielige filmpjes zie of gewoon een film aan het kijken ben, met een emotioneel moment dan vullen mijn ogen zich heel eenvoudig met tranen. Een zingende flashmob; genieten met tranen in de ogen. Hoef ik niets voor te doen. Als coach word ik zeker geraakt door de verhalen en situaties waarin de ander zit, soms vanwege herkenning, soms vanwege het onvoorstelbare en soms ook gewoon door de emoties van de ander. Dit verberg ik niet, maar ik ga ook niet meedoen.  Ik vind het niet gepast om met het verdriet en emotie van de ander mee te gaan, het gaat namelijk niet om mij. Ik hoef mij ook niet te herpakken, want het hoort er dan ook gewoon even bij. Net als humor, dit is zo’n belangrijk element binnen het gesprek. Waar eerst de tranen bij mijn cliënt over de wangen stromen en er geen stoppen lijkt te zijn, vult net zo snel de lach de ruimte.

Veerkrachtig, enthousiast en vol energie weer naar buiten

Maar even terugkomend op het emotionele mee naar huis nemen, nee, op het moment dat ik de deur van mijn praktijk dicht doe en op de fiets (nou ja, vaker de auto) stap, lijken de verhalen weg te waaien in mijn hoofd en gaan ze uit het zicht liggen, tot ik ze weer nodig heb. Een andere manier is door een verslag te schrijven van het gesprek en zo heb ik het vanuit het hoofd op papier gezet.

Wat ook belangrijk is dat ik met plezier alles doe rondom de coaching, ik geniet van de gesprekken, de creatieve momenten. De groei van iemand die ‘klein’ binnen kwam en naar verloop van tijd ‘veerkrachtig, enthousiast en vol energie’ weer naar buiten gaat; dat proces is zo bijzonder. Want dat is wat telt, het resultaat en als dat bereikt is voor mijn cliënten, binnen welk thema en op welk niveau dan ook, maakt mij dat blij en geeft het voldoening.