9 december 2009
Op 9 december 2009 overleed mijn vader. Midden in de nacht, in het bijzijn van mijn moeder. Het was een hele verdrietige periode. Voor mijn vader was het een bevrijding, van pijn, ongemak en strijd tegen het leven en dood. Ik gunde hem zeker deze rust. Voor mijn moeder was het alsof haar wereld instortte. En misschien was het niet alsof; haar wereld stortte in. Ook al was het duidelijk hoe zijn ziekte zou aflopen, zij heeft altijd nog de hoop gehad. Deze hoop heeft haar in ieder geval door die laatste periode heen geholpen en nu was er niets meer….
Stilstaan in het leven
Nu zijn wij al weer zoveel jaren verder. Terugkijkend is de tijd voorbij gevlogen. Het leven neemt je gewoon weer mee in alles wat er voorbij komt. Het houdt geen of weinig rekening met jou, jouw gevoelens, jouw gedachten en wat er met je (is) gebeurd. Dat voelt hard, maar aan de andere kant, is het ook goed. Stilstaan in het leven, kan best even. Voor altijd stilstaan, is bijna een beetje sterven.
Een beetje sterven
Een beetje sterven is geen doel meer hebben, geen verlangen, geen toekomst zien. Geen plezier meer kunnen of durven hebben, veel tranen en boosheid of misschien juist afvlakking en niets meer voelen. Stel je eens voor, dat je dat hebt! Of beter gezegd geen echt leven meer hebt. De dagen gaan voorbij, aaneen geregen, zonder tja wat?
Zo kan verdriet voelen, vanwege het verlies van je man, je partner, je kind, je ouder, maar ook bij het verlies van een baan; jouw perfecte baan. Of bij een scheiding, ziekte, beperkingen… Het kan je zomaar ineens overkomen, in allerlei vormen. En dan voelt het als een beetje sterven. Van binnen…..
I just want you close
Ik had vrede met het overlijden van mijn vader. Ik zag de pijn en de strijd als onoverwinnelijk; zijn lijf was op en zijn geest gebroken. Het was niet eerlijk geweest als hij nog langer had moeten strijden. Ik heb kort stilgestaan, maar juist weer doorgegaan. Het gaf mij een doel; een stip op mijn horizon. Mijn moeder heeft lang stilgestaan en staat nog steeds af en toe stil. Overweldigd door eenzaamheid en verdriet en aan de andere kant toch ook weer plezier hebben in het leven. Niet lijfelijk samen met mijn vader, maar wel in haar hart. Daar zijn ze samen.
“I just want you close
Where you can stay forever
You can be sure
That it will only get better”
Alicia Keys-No one
Intense emoties zijn uniek
Het voelen van een beetje sterven is heel persoonlijk en het kan zijn dat jij dit niet zo voelt of juist wel. Dat is goed. Ik ben niet jij en jij bent niet ik of wie dan ook. Iedereen beleeft verdriet, pijn, angst, boosheid en plezier op zijn of haar eigen unieke manier. Met zijn of haar persoonlijke last. Bij deze intense emoties gaat het niet over goed of fout. Het gaat om jou en wat jij wilt. Herken je jezelf in deze emoties? Merk je dat je hier eens over wilt praten? Heb je het gevoel vast te zitten? Wil je niet vergeten, maar toch ruimte om verder te gaan? Neem dan contact met mij op. Ons gesprek zal geheel vrijblijvend zijn.